giderken

gidip geliyorum. ''gitmek ve kalmak''ın hesabını hiç bu kadar yapmamıştım. gerçekten zor. çok insan var, çok olay , çok gürültü, çok kavga var. aile var, dostlar var, arkadaş dediğimiz kimseler var. başa çıkmak gerçekten zor. dünya saygısız yetişiyor, dünya meraklı, dünya acımasız. dünya; ''rahat bırak beni'' dediğinde inadına rahatsızlık gören insanlarla dolu.
çok kalabalığız, o nedenledir ki karambole gidiyoruz her birimiz. nefes alabilmeyi bir lütuffuş gibi sunuyorlar önümüze. çünkü bu karmaşada nefes alabilmek gerçekten imkansız.
''seni anlayabiliyoruz'' diyen bir ailem olmasını isterdim. yanlız kalmaya ihtiyacım olduğu anlarda üzerime gelmeyi bırakıp içime gömülmeme karşı çıkmayacak bir aile. fazla meraklı olmayan, hayatımın iplerini sorgusuzca elime verebilen bir aile. seçimlerime kulp takmayacak, iyi de yapsam kötü de yapsam beni terk etmeyecek bir aile.
zor olduğunu biliyorum. hatta inkansız olduğunun farkındayım. dünya bu kadar kötüyken ailemin önyargısız olamayacağının farkındayım. gitmeyi bu yüzden istiyorum işte, gidemeyeceğimi bilsem bile. ama duvarlarla o kadar ağlaşıp durmuşken bu berbat halimle gitmeye kalksam beni kim yanına ister? ve onların önyargısız olup olmadıklarını nerden bilebilirim ki?
duvarlara sesleniyorum; ''elimden birşey gelmiyor dostlarım, aranıza katılmayı beceremiyorum. eğer yapabilirseniz, beni içeri çekmeyi deneyin.''
çok geçmeden aralarına alıyorlar beni.ve ailem dikiliyor karşıma; ailem saygısız, ailem meraklı, ailem acımasız. kaçtığımı söylüyorlar, kızıyorlar bana. tepki veremiyorum onlara. duvarlar tepki veremezler çünkü. duvarlar konuşamaz, duvarlar nefes alamazlar. -''sadece biraz rahat bırakmanızı istemiştim sevgili ailem..''