insana günde 2 saat pilates yaptıran güç : aşk

tipik

evet bugün tipik bir yarıyıl tatili öncesi karne günüydü. tipik bir karne aldım. tipik tepkilerimi verdim. tipik yalancıktan ''öğretmenim sizi çok özleyeceğim'' bakışlarını fırlattım. okul müdürünün tipik gaz veren konuşmasıyla kendimi bir bok sandım. hatta her dönem zırıldanan ''aal tüm alanlarda il birincisi'' cümlesine tipik gururlanmış gibi yaptım. falan.

yapayalnızım.
onun kalabalıklaştığını gördükçe daha da yalnızlaşıyorum.
ve onun mutluluğunu hissettikçe acım dayanılmaza ulaşıyor.
bunun adı ölüm.
geceden geceye.
ölüm.

aslında şu anda duygularım çoşmaktalar.
ama en sondaki kaydımda bir adet inek fotoğrafı var.
o yüzden duygusal şeyler yazamıyorum :()

temalı reklamı içerim

sütü seven insanlar için..

çok çok eski kayıtlarımı okuyunca kendimden tiksiniyorum. peh!

uçurumun kıyısına kadar gelip geri dönmek dedikleri:

siyah, mor ve koyu yeşil harmanlanıyor. o muazzam renkler adeta bir bataklığa girip iğrenç bir renk cümbüşü haline geliyor. tiksintinin ötesinde hislerle donanıyorum. çevremi leş kokuları sarıyor, soluksuz kalıyorum. uğultular, fısıltılar ve kahkahalar birbirine giriyor. ölüm gibi.
bazen, aynı o filmlerdeki gibi kendi iç sesimi duymamak için kulaklarımı kapatıyorum. bazen sanki ruhum çıkıyor benden, elimden tutup uçuruma götürüyor. uçurumun kenarına gelince tekrar içime girip bana karar verme fırsatı tanıyor. bense oraya kadar nasıl geldiğime bile hayretler ediyorum.
bir gün oracıkta ya dengemi kaybedersem?

kuyucaklı yusuf'a başladım.
an itibariyle.