erkek melek

yenik düştüm, intikam uğruna. bana bahşettiğin zaaflardan kurtulmak içindi hepsi. onlarsız yaşayamıyordum, fakat onlarla gurursuz bir melek oluyordum. erkek bir fahişeydim. beni kullanan kadınlardan nefret ediyordum. ama kadınlar yaşam pınarımdı. onlara zarar veremezdim. acımı kimden çıkarırdım?
ne olur al ateşi benden yüce ruh. böyle yaşamak zulüm, beter, acı. al ki; alayım intikamımı.
o ateş hiç gitmedi. içimde cayır cayır yandı durdu. öfkeliydim: zaaflarıma, kendime, kadınlara..canlı cansız her vücuda.
kendimi suçluyordum. melekler doğru yoldan sapmazdı; ben sapmıştım.
tüm gücümü topladım; önce tabiata savaş açtım. çoraklığı getirip hapsettim bu topraklara. rüzgar evini, su yapraklarını terk etti. kadınlar öfkeli, tehlikeliydiler.
bir gün çok kötü bir şey oldu. kalan tüm kadınlar birleşti. en güzel yönlerinden birer tutam katarak eşsiz güzellikte bir bakire yarattılar. saldılar bütün gecelerimi geçirdiğim nehrin kıyısına.
onu bir kere gördükten sonra vazgeçmem imkansızdı. diğer kadınlar gibi o da benim olacaktı. kaçtı benden, düştüm peşine. benim eserim olan çorak topraklarda koştu durdu. bir mağaraya girdi. gözden kaybolmasın diye daha da hızlandım. derinliklerine ilerledi mağaranın. ve birden yüzünü bana dönüp atıldı kanatlarıma. zaferime sıkı sıkı sarıldım..
birden eriyiverdi kucağımda. kanatlarımda incecik toprak oldu. yok oldu.
hapsetmişti beni mağaraya.