karalama falan (karanlık korkum)

karanlığı sevmediğim halde hala patlayan ampulümün yerine sağlam bir ampul takamadım. takamadım derken lafın gelişi tabi-zaten ben tek başıma tavana çıkıp da ampul falan takamam.- o değil de ciddi anlamda karanlıktan korkan biri oldum. yuh 16 olacağım yakında. hatta18 falan. karanlıktan korkulur muymuş bu yaşta? annem hep ''ayaklarının üstünde durmalısın'' gibisinden şeyler söyler. ama karanlık diyince tüm cesaretimi yitiriyorum. nasıl ayaklarımın üstünde durabilirim ki? gerçi alakasını benim gibi sizler de anlamadınız. yani okumaksa tamam, okuruz zaten; iyi okur, iyi yazar, iyi düşünür, iyi aşık olur, iyi acı çekeriz..vs ama tüm bunlar benim karanlık korkumu yenmeme bir gramcık yardımcı olmuyor. zaten uykusuzluk problemim de var. yatak örtüsünü karabasanlara karşı başıma kadar çekme durumları, aklıma hep iyi şeyler getirmem gerektiği baskıları..ne ararsan var. bir de arada annemle yatarım hehe. aslında genelde annemle yatıyorum bu ara. sevgili babam uzak diyarlara göç etti. annemle koyun koyuna tüm günahlarımdan arınıyormuş gibi yaparak geçiriyorum karanlık gecelerimi.
ve sen sevgili okuyup bir şeyler kazanmaya çabalayıcı; bana karanlık korkumla yüzleşmem gerektiğini sen söyledin! sırf senin için kelimelere dökmeye çalıştım bunları. işte şimdi yöntemin işe yaramış mı yaramamış mı bakmaya, yani yatmaya gidiyorum. bay cicim.