uçurumun kıyısına kadar gelip geri dönmek dedikleri:

siyah, mor ve koyu yeşil harmanlanıyor. o muazzam renkler adeta bir bataklığa girip iğrenç bir renk cümbüşü haline geliyor. tiksintinin ötesinde hislerle donanıyorum. çevremi leş kokuları sarıyor, soluksuz kalıyorum. uğultular, fısıltılar ve kahkahalar birbirine giriyor. ölüm gibi.
bazen, aynı o filmlerdeki gibi kendi iç sesimi duymamak için kulaklarımı kapatıyorum. bazen sanki ruhum çıkıyor benden, elimden tutup uçuruma götürüyor. uçurumun kenarına gelince tekrar içime girip bana karar verme fırsatı tanıyor. bense oraya kadar nasıl geldiğime bile hayretler ediyorum.
bir gün oracıkta ya dengemi kaybedersem?