içerlerde kalmış bir iki satır.

bugün yoldaşımın andacını gördüm. tesadüfen. ona ait olan sayfayı açıp tüm yazıları noktası virgülüne okudum. kendime engel olmadan, sadece okudum. fotoğrafına bakıp gülümsedim. kimse tanımaz ya beni, herkese göre herkes yine herkes gibidir ya.. ben hayatımdaki en silik çizgilere bile çok önem verirdim de, yoldaşın bu kadar keskin bir çizgisi olabileceğine ihtimal vermemiştim. kahrolası özlem bu olsa gerek. gittiğinden beri görüntüsü aklıma her düştüğünde donuklaşıyorum. her yönden fazlaca sevdiğim biriydi o. umarım bunları okumaz. ama inanın, bu kadar üzgün olmasaydım yazmazdım.